Nou pfff.. waar zal ik beginnen..

Vandaag heb ik een film gekeken. Een Nederlandse film. Ik ben dol op Nederlandse humor. 

Film heet ‘April, May en June’. 

April, May en June zijn drie zussen. Hun moeder is ernstig ziek. Een uitgezaaide Kanker.

Je zult je vast afvragen waarom ik dit soort films kijk. Nederlandse films zijn meestal heel nuchter. Dat was precies zelfde met deze film. Het was zo mooi om te zien hoe nuchter, sterk en zorgzaam die moeder is in de film. Een moeder met 3 dochters en 1 zoon. 

Enige wat ze wilde is iedereen en alles goed achterlaten, volgens de planning.

Ik zag mijzelf in haar. Bij mij is het precies zelfde. Ik probeer alles zo goed mogelijk te plannen om niemand met zorgen achter te laten. Uitvaart, notaris, testament, voogdij, wat je ook maar kan bedenken. Ik heb zelfs voor elk van mijn kind een doos klaargezet met allemaal persoonlijke spullen erin. Ik ben er nog mee bezig. Ik hoop echt dat ze het heel mooi zullen vinden. 

Het is middennacht bijna 01:00uur en ik zit nu dit te typen. 

Ben even de draad kwijt. 

Zo verdrietig, maar ook zo moe.

Einde van de film heb ik veel gehuild. Ik kon me niet meer inhouden. Tot zover ging het eigenlijk goed. Tuurlijk vond ik alles heel triest. Maar.. ik had nog controle over mezelf. 

Tot er een bed geplaatst werd in de woonkamer omdat ze steeds zieker werd. Zij wilde doodgaan bij haar kinderen. Op de avond van haar verjaardag kwam iedereen bij elkaar om afscheid te nemen. Met al haar kinderen onder haar armen deed ze haar ogen dicht. 

Zij had ervoor gekozen om in slaap te vallen via euthanasie.

Toen barstte ik in tranen. Ik kon me niet mee inhouden. Mijn hart begon heel hart te kloppen. Een brok in mijn keel. Ken je dat gevoel dat je alleen maar aan het hikken bent en maar huilen. Terwijl je klaar bent met huilen dat je doorgaat met hikken en snikken. Zo erg was ik. Toen zag ik me moeder voor me. 

Precies 31 jaar geleden 29 september vrijdagavond zaten wij allemaal langs de bed van mijn moeder. Ze lag in de woonkamer tegenover de deur. Mijn vader had een eenpersoonsbed in de woonkamer geplaatst zodat ze haar laatste weken bij haar kinderen kan zijn. 

(Dit hadden ze ook in de film)

Mijn zus en broers zaten omringd bij me moeder. Ik herinner me niet zo heel goed meer maar volgens mij zaten er ook 1 of 2 buurvrouwen erbij. Die destijds ons heel veel hebben geholpen. 

Mijn moeder vertelde een voor een aan ons wat ons te wachten staat. Vertelde over de toekomst. Ze vertelde ook over het leven. Terwijl ze vertelde had ze tranen en verdriet in haar ogen. Tenminste dat zeiden ze. Enige wat ik van dat moment herinner is dat wij bij elkaar zaten. Ik had haar hand vast en drukte mijn hoofd en mijn wangen tegen haar hand. Ik kuste haar hand. 

Wat mis ik haar :( 

Ze was bezorgd omdat ik nog zo klein was. Een kind van 8 jaar, wie kan je toe vertrouwen? 

Zo dacht ze zoals hoe elk moeder zou denken. 

Zaterdagochtend 30 september overleed mijn moeder in haar slaap. 

Ze wist het blijkbaar. Ze voelde het aan. Dat was ook de reden waarom ze iedereen bij elkaar wilde hebben. 

Ik besef eigenlijk dat ik zoveel niet heb kunnen verwerken. 

Door een film ben ik helemaal van mijn apropos. 

Ik besef ook dat ik nog lang niet klaar ben om alles klaar te hebben en af te maken. 

Ik hoop natuurlijk dat ik nog lang te leven heb, maar je weet niet wat je te wachten staat. 

Geniet van elk moment. 

Heel veel liefs,

Nezz

23/24 februari 2021